Franstaligen krijgen unieke kans om hun regio te hervormen. Veto van Les Engagés is slecht teken.

De verkiezingen van afgelopen zondag hebben duidelijk gemaakt dat dit land uit een ander vaatje moet tappen. Voor het eerst halen de V-partijen N-VA en Vlaams Belang samen 50% van de zetels in Vlaanderen en voor het eerst staat de PS in Wallonië aan de kant. Zowel in Vlaanderen als Wallonië hebben de mensen gekozen voor hun welvaart en willen ze de toekomst van de volgende generaties op dat vlak veiligstellen. Maar ook al liggen de kaarten gunstig, het Overleg-centrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) pleit wel voor waakzaamheid. De beloftes die voor de verkiezingen gedaan zijn, mogen geen dode letter blijven. Als Bart De Wever stelt dat de beste kuur zelfbestuur is, dan willen wij hem daaraan houden, maar ook al zijn toekomstige regeringspartijen.

Zorgelijk in onze ogen is de reactie aan Waalse kant van Les Engagés. Meteen stellen ze een veto tegen een Vlaamse eerste minister in de figuur van Bart De Wever. Nochtans heeft het er alle schijn van dat de meerderheid van dit land, en dat zijn nog steeds de Vlamingen, diezelfde Bart De Wever in de Wetstraat 16 zijn intrek willen zien nemen. Dat Les Engagés nu pleit tegen De Wever als premier omwille van het zogenaamde ontbrekende respect voor de Waal getuigt van nog minder respect voor de Vlaming. Het is niet aan Les Engagés om veto’s te stellen. Wat belangrijk is, is dat de Franstaligen werk maken van de door hen voorgehouden hervormingen. Aan de andere kant van de taalgrens klinkt het uit de mond van de gemiddelde Waal dat hij of zij ook een welvarende toekomst wil. Hij of zij wil zijn of haar lot in eigen handen nemen, werken en niet langer leven van uitkeringen. De gemiddelde Waalse werkzaamheidsgraad moet van 66 naar 80%, iets waar de PS jarenlang geen werk van heeft willen maken omwille van electorale belangen. Dat moet het uitgangspunt zijn van MR en Les Engagés, niet een veto tegen de voorzitter van de grootste Vlaamse partij. Als de regio’s zelf hun lot in handen nemen dan vragen ze daarvoor de bevoegdheden die hen hiertoe in staat stellen, al de rest is gerommel in de marge.

De hervormingen moeten dit keer grondig en diepgaand zijn waardoor er echt efficiëntiewinst is en waardoor de werkzaamheidsgraad zowel in Brussel als Wallonië naar de 80% kunnen stijgen. Dat is responsabilisering en dat zal nooit gebeuren zonder een grondige staatshervorming. Een staatshervorming op zich is nooit een doel als het niet tot deze efficiëntie leidt. Als de Waalse partijen MR en Les Engagés op hun woord terugkomen dan zit er voor Vlaanderen niks anders op dan keihard te reageren en te dreigen met het einde van België. Financieel staat Vlaanderen sterk en heeft het op dat vlak ook sterke hefbomen in handen om die dreigementen hard te maken. Brussel en Wallonië hebben op dat vlak veel te verliezen, maar het kan niet langer dat Vlaanderen de rekeningen blijft betalen voor regio’s die niet willen hervormen. Het OVV is ervan overtuigd dat dit het momentum is voor zowel Vlaanderen als Wallonië om die hervormingen door te voeren. We willen wel waakzaam blijven zodat de gedoodverfde Franstalige regeringspartijen de Vlaamse meerderheid geen kat in de zak verkopen. De hervormingen die Bart De Wever wil en moet doorvoeren richting confederalisme moeten resultaat opleveren. Geen oeverloze discussiegroepen, studies of dure enquêtes rond de efficiëntie van de staat zoals het onder Vivaldi werd georganiseerd. Dit keer moet een staatshervorming een resultaatsverbintenis inhouden waarbij op zijn minst het confederalisme wordt doorgevoerd zoals dit is voorgehouden voor de verkiezingen. Alleen op die manier zal de welvaart echt gegarandeerd worden en kunnen de toekomstige generaties hun eigen lot in handen nemen. Als Europa op 19 juni België op de strafbank zal zetten, zullen MR en Les Engagés niet veel meer anders kunnen dan die realiteit van een verdere responsabilisering aanvaarden.